بگذار عدم شوم..

نیازمند یک غار هستم و تنهایی غلیظ و طولانی مدت.

شیشه‌ی جون‌هام خالی شده بین این مردم غریب..

چقدر عالی میشد اگر میتونستم خودم رو هم دم در غار جا بگذارم..

+ میخوام برم تو خیابون یقه‌ی ملت رو بگیرم و بگم وای خیلی ناراحتم. خیلی غمگینم. کمک! یکی حسّامو خاموش کنه لطفا..

"lil?"

احساس میکنم بین اتفاقات گذشته تیکه‌های از خودمو جا گذاشتم.. هر بار یه تیکه. و الان دیگه انگار چیزی از من نمونده..

برای همینه که مدام دلم میخواد زمان برگرده عقب.. که بتونم تیکه‌های خودمو پیدا کنم و رهاشون نکنم.. برگردم باهاشون به الان و به زندگیم ادامه بدم..

پ.ن: نمیفهمم چرا بعد از این مدت طولانی اینقد دلم میخواد باهات حرف بزنم..

drops

Sometimes life sneaks out of my eyes and rolls down my cheeks.

isuck

زیادی که به یه نفر نزدیک میشم همه چی به هم میریزه

ناشناس بودن

احتیاجی نیس خودتو سانسور کنی دیگه